14 λόγοι που ο άνδρας χωρίζει τη γυναίκα του

ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΓΑΜΟ Η ΣΕ ΣΧΕΣΗ

Γράφει ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός.

1. Απιστία. Να ξενοκοιτάει

 Μια γυναίκα συνήθως όταν νιώθει συναισθηματικά ασφαλής δεν “ξενοκοιτάει”. Έτσι δηλώνουν δηλαδή πολλές γυναίκες. Και δεν είναι απλά ότι το δηλώνουν γιατί ας είμαστε ειλικρινείς: Εκτός πλαισίου μια οποιαδήποτε δήλωση είναι απλά μια γενίκευση χωρίς ιδιαίτερη ουσία. Αυτό που λέμε “κουβέντα να γίνεται”. Οπότε εν προκειμένω, οι γυναίκες που το δηλώνουν αυτό το κάνουν συνήθως ως επιχείρημα για να δείξουν ότι “μπήκαν στη θέση του αρσενικού την ώρα που ξενοκοιτάει και δεν κατάλαβαν γιατί το κάνει”. Έτσι προβάλλουν το επιχείρημα της συναισθηματικής ασφάλειας και καταλήγουν να δίνουν ένα δώρο στον άνδρα που μόλις ξενοκοίταξε ενώ οι ίδιες μένουν συναισθηματικά μεταίωρες, δηλαδή μόνες. Μέσα σε μια δήλωση λοιπόν που γίνεται χωρίς να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο όφελος παρά κατατίθεται ως συναισθηματικό παράπονο δεν μπορούμε παρά να δεχτούμε αν μη τι άλλο ότι έχει ένα βαθμό ειλικρίνειας, έστω κι αν σκοπός του είναι όπως λένε οι άνδρες “ο συναισθηματικός εκβιασμός-ενοχή”.

Φυσικά μπορεί μια γυναίκα να νιώθει συναισθηματική ασφάλεια αλλά να επιθυμεί σωματικά κάποιον άλλο.

Το να πάρει κανείς θέση σε μια τέτοια διελκιστύνδα είναι άχρηστο, γιατί βάζει νέους όρους σε ήδη υπάρχοντες και ασυνείδητους, περιπλέκοντας έτσι τα πράγματα. Η ουσία έγκυται στο ότι ο παρατηρητής μπορεί να βγάλει κάποια συμπεράσματα όχι ακριβώς για το αίτιο και το αιτιατό μιας κατάστασης όπως το “ξενοκοίταγμα” αλλά να δώσει μια ευκρινή εικόνα στο ζευγάρι και το ίδιο να αποφασίσει “τί συμβαίνει”. Η γενική τάση είναι πάντως πως μια γυναίκα, όταν είναι σε σχέση, θα ξενοκοιτάξει από αντίδραση σε κάτι που την έκανε να νιώσει ανασφάλεια, είτε θέλει και κάποιον άλλο, είτε όχι.

2. Να νιώθει ότι έχει κακό παρελθόν και δεν κάνει για γάμο ή για να είναι μητέρα των παιδιών του 

Μια γυναίκα που νιώθει ότι έχει κακό παρελθόν το'χει συνήθως ως καύχημα και ως ντροπή ταυτόχρονα. Σε πολλές περιπτώσεις θα την παρατηρήσει κάποιος να καμαρώνει και να έχει μια κρυφή νοσταλγία αφηγούμενη ιστορίες για τις οποίες σε άλλες περιστάσεις θα την δούμε να ήθελε μια χρονομηχανή να γυρίσει πίσω και να προστατεύσει τον εαυτό της. Μπορεί δηλαδή να βλέπει κοπέλες σε ανάλογες καταστάσεις και να έχει ένα ύφος επιτιμητικό και υπομονετικό ταυτόχρονα. Κάτι σαν “α... καλά... θα περάσει”. Ταυτόχρονα μπορεί να συζητά με συντροφικότητα και ευθυμία παρόμοιες ιστορίες με συνομίληκες ή “ομοιοπαθείς”. Γενικά οι εμπειρίες στη ζωή μιας γυναίκας μοιάζει να τη γεμίζουν με υπομονή και δεκτικότητα χωρίς να της στερούν την ευαισθησία και την κριτική της. Όταν μια γυναίκα βιώσει πραγματικά κακό παρελθόν θα αναζητήσει το γάμο, την οικογένεια και τη ζεστή αγγαλιά ενός σπιτικού. Πολλές γυναίκες που έπασχε το οικογενειακό τουςπεριβάλλον στη συνέχεια επεδίωξαν να φτιάξουν μια πραγματικά δεμένη οικογένεια. Κάποιες τα κατάφεραν. Κάποιες όχι. Μπορεί να συναχθεί κανόνας απ' αυτό; Σίγουρα όχι. 

Η γυναίκα που έχει αμφιβολίες για τον εαυτό της ως μητέρα μοιάζει ως αμφισβητούσα περισσότερο τον εαυτό της ως άνθρωπο παρά ως ταίρι. Η μοναξιά της είναι παιδική, δυνατή και μπορεί μερικές φορές να φτάνει ως την αίσθηση της ερημιάς. Μια τέτοια γυναίκα πολλές φορές θα γυρέψει την αγγαλιά ενός άνδρα – πατρικής φιγούρας. Θα αναζητήσει κάποιον που να την κάνει να νιώσει ταπεινότητα, ζεστασιά και ασφάλεια. Δηλαδή από κάποιον μεγαλύτερο, από κάποιον που είναι ψυχαναγκαστικά οργανωμένος. Από κάποιον που γενικά είναι φορέας του διπόλου “πρέπει-δεν πρέπει”. Δε θα διεκδικήσει πολλά απ'αυτόν. Στη συνέχεια ενδέχεται αν δεν μπορέσει να μεταβολίσει η γυναίκα αυτό το δίπολο, να φορτωθεί τη δισκαμψία αυτή και να νιώσει ανίκανη, να συμπεριφέρεται ως ανίκανη και το αποτέλεσμα να είναι ο χωρισμός. Ποιός προκάλεσε τί; Δύσκολο να πει κανείς. Σίγουρα μια γυναίκα που έχει κακό παρελθόν και το έχει μεταβολίσει σήμερα είναι μια γυναίκα που αντέχει να χάνει σε συγκρίσεις με σύγχρονες εμπειρίες ακόμα κι αν ξέρει πως η εμπειρία της ήταν εξαιρετικά σκληρή.

3. Να είναι πάρα πολύ γκρινιάρα και μίζερη συνέχεια παράπονα 

Άτομα που διάβασαν αυτή την παράγραφο πριν τη δημοσίευση, τη χαρακτήρισαν ως σεξιστική. Μπορεί και να 'ναι σεξιστική. Επιφυλάσσομαι όμως διότι προσπαθώ να δώσω την οπτική ενός άνδρα καθώς μ'αυτόν έχει να συνεννοηθεί μια γυναίκα. Η διαμεσολάβηση είναι πάντα μια βουτιά στην ιδεολογία. Είναι καλώς και κακώς ηθική και ανήθικη ταυτόχρονα. Ο έρωτας είναι εγωπαθής αλτρουϊσμός. Δεν είναι λοιπόν ο σεξισμός μια συλλογική εγωπάθεια με χαρακτηριστικό τη διαφορά φύλου που προκαλεί πότε έρωτα και πότε πόλεμο;

Η γκρίνια είναι μια πολύ αστεία κατάσταση αν την καλοσκεφτεί κανείς:

Είναι η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι “υπάρχει μαγεία”, δηλαδή ικανότητα να σκεφτόμαστε κάτι ευχάριστο ή τελοσπάντων κάτι που έχουμε συνηθίσει κι αυτό να συμβαίνει στην πραγματικότητα. Κάτι σαν την τεχνολογία αλλά χωρίς κουμπάκια. Αυτό που μετατρέπει τη “μαγεία” σε γκρίνια είναι μια συνθήκη κατά την οποία  ο μάγος ενώ τα ΄χει όλα καλώς ειπωμένα, έχει κάνει τις επικλήσεις του σωστά, έχει τελέσει τα τελετουργικά του κατά γράμμα, παρ'όλα αυτά κάποιος από τους λειτουργούς του, τους παρατρεχάμενούς του, τους ιερείς που έχει στην υποτέλειά του δεν ήταν προβλεπόμενος, υπάκουος, σωστός, καλά ντυμένος κ.τλ. Κι αυτό δημιούργησε πρόβλημα!  Με λίγα λόγια η μαγεία είναι μια πεποίθηση ότι αν έχει κανείς τον έλεγχο των ανθρώπων και των πραγμάτων γύρω του, θα νιώθει ισορροπία. Η γκρίνια λοιπόν είναι η διαπίστωση ότι “παρ'όλη την αίσθηση ελέγχου, δεν υφίσταται ισορροπία”. Είναι λάθος αυτή η διαπίστωση; Όχι! Τί μαρτυρά όμως; Ότι η αίσθηση ελέγχου είναι μια πλάνη. Την αποδεχόμαστε αυτή την συνειδητοποίηση; Έχει καλώς. Δεν την αποδεχόμαστε;

Ιδού η συνέχεια: Η γκρίνια  μαρτυρά έμμεσα ότι  η “μάγισσα” δεν έχει σκοπό να αλλάξει τους τρόπους της!  Θα εφαρμόζει τις ίδιες μεθόδους! Οι άλλοι πρέπει να ακολουθήσουν! Να αλλάξουν! Φαίνεται έτσι το πόσο δύσκαμπτος είναι ένας τέτοιος χαρακτήρας!  Όταν κανείς βρίσκεται σε μια τέτοια σχέση με ένα τέτοιο ταίρι είναι αναμενόμενο να κουραστεί. Γιατί μια μάγισσα δεν είναι ποτέ αποτυχημένη! Αν βιώσει την αποτυχία τότε αυτό θα σημάνει όχι απλά ότι δεν είναι μάγισσα, αλλά ότι δεν υπάρχει μαγεία. Και τότε; Όλο το βασίλειο των καταγεγραμμένων εντυπώσεων καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Θυμηθείτε τη μάγισσα Φούρκα όταν συναντούσε τον Γκούφυ. Ενώ οι αλχημείες της έπιαναν σε όλους, σ'αυτόν που δεν πίστευε στη μαγεία δεν έπιαναν ποτέ! Ούτε καν μπροστά του! Και τί έκανε η Φούρκα; Νευρίαζε! Σίγουρα η γκρίνια μιας γυναίκας προς το σύντροφό της είναι “μεγαιρική”. Στην προσπάθειά της να εκφράσει τη μοναξιά της και τη θλίψη της με τρόπο που να μη την κάνουν να φαίνεται ευάλωτη, βάζει μέσα ένα θυμό και ναι μεν επισκιάζει το φόβο της αλλά επίσης δεν αφήνει άλλο συναίσθημα να εκφραστεί παρά το οξύ συναίσθημα του εκνευρισμού το οποίο μεταδίδεται όπως η φωτιά στο δάσος. Στην ίδια αυτή παράγραφο μπορεί να τοποθετηθεί επίσης η ζήλια. Είναι μια αίσθηση πως η παρουσία είναι μαγική και μαγνητίζει μαγικά το ταίρι. Κι όταν δε μαγνητίζεται το ταίρι υπάρχει μια εσωτερική πάλη ανάμεσα στην εγκατάλειψη της μαγικής ικανότητας και φόβου εγκατάλειψης από το ταίρι.

Σ'αυτή την κατηγορία υπόκεινται και καταστάσεις όπως: -Να τον πιέζει για δέσμευση 

5. Να μην τον σέβεται και να τον υποτιμά πχ. αν δεν έχει καλή δουλειά ή είναι άνεργος.

6. Να θέλει να κάνει κουμάντο σε όλα να έχει το πάνω χέρι

7.Να θέλει να του φάει όλα τα λεφτά και να του το επισημαίνουν αυτό γονείς και φίλοι. 

8.Να του δημιουργεί πίεση και προβλήματα το σόι της και εκείνη να είναι πολύ δεμένη με τους συγγενείς

Σίγουρα η ιδιαίτερη σύνδεση με τους συγγενείς είναι κάτι ευαίσθητο που δύσκολα μπαίνει κανείς στη διαδικασία να το αμφισβητήσει, πόσο μάλλον να το κρίνει ως παρεμβατικό και εσωστρεφές χωρίς να κινδυνεύει να θεωρηθεί ότι διαβάλλει την οικογενειακή σύνδεση. Η κοινή λογική, που βασίζεται στο κοινό των εμπειριών όμως μας δείχνει πως κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται να απογαλακτιστούν απ' τους γονείς τους. Ο λόγος δεν είναι πάντα ότι είναι “ανώριμοι” ή ότι “φοβούνται τον κόσμο”. Μπορεί να είναι και το αντίθετο: Εξαιρετικά γενναίοι άνθρωποι που προτιμούν να μη στεναχωρήσουν τους γονείς τους, να μη τους κάνουν να νιώσουν εγκατάλειψη, να μη τους πληγώσουν. Να τους προστατέψουν απ' τη μοναξιά. Πολλές φορές οι γονείς έχουν στο νου τους τη δεμένη οικογένεια και μπαίνουν στο ρόλο αυτό! Αυτό κρατάει για πολλά υπεύθυνα χρόνια. Το να χαλαρώσει κανείς από μια τέτοια χρόνια και κοπιώδη αγάπη είναι δύσκολο να μη συνδεθεί με μια πολλές φορές μεγάλη θλίψη. Ίσως ως γονιός δε το σκέφτεται καν! Δε του περνάει απ' το μυαλό. Και φυσικά σκεφτείτε την εξής απλή αναλογία: Ένας άνθρωπος που βγαίνει στη σύνταξη νιώθει θλίψη... Πόσο μάλλον ένας γονιός που πρέπει να αφήσει το παιδί του να ανθίσει σαν άνθρωπος! Οι γυναίκες ως πιο ευαίσθητες, δηλαδή πιο κοντά στο συναίσθημα λόγω φύσης, νιώθουν αυτή την επισφαλή θέση. Τη νιώθουν καλά. Οπότε είναι πιο εύκολο την ευαισθησία τους αυτή να τη μπερδέψει κανείς για “υπερβολικό δέσιμο με την οικογένεια”. Η περιπλοκή δε, ξεκινά και παίρνει μορφή χιονοστιβάδας όταν η ευαισθησία αυτή της γυναίκας, ανταποδίδεται με υπερπροστασία από την οικογένεια, την οποία στη συνέχεια και κατά ένα φαύλο κύκλο η γυναίκα ανταποδίδει με μεγαλύτερη προσκόλληση. Συνειδητή ή ασυνείδητη. Είναι παράξενο πως το καλό διαπλέκεται με το κακό σε δεσμούς που δε σπάνε και δίνουν την αίσθηση πως “εδω δεν υπάρχει πιθανότητα συνέχειας”.

9.Να νιώθει ότι δεν έχουν το ίδιο επίπεδο και δεν ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη. Είναι πολύ ανώτερη από μένα - νιώθω μειονεκτικά, πώς θα την παρουσιάσω στους φίλους μου είναι κατώτερη από μένα με κάνει ρεζίλι όταν μιλάει.

Το κοινωνικό στάτους αποτελεί μια πλατφόρμα που βασίζεται στην αίσθηση πως προ-υπάρχει, πως δε συντηρείται από τα άτομα που τη συναπαρτίζουν, πως είναι αυθύπαρκτη. Έτσι για να βρεθεί κανείς πάνω της πρέπει  “να κατακτήσει τη θέση του εκεί”, δηλαδή να προσπαθήσει. Αυτό είναι μια φαντασίωση που έχει να κάνει με μια μητρική-αυταρχική-ερωτική εικόνα που έχει κάποιος στο νου του και εκπληρώνοντάς την νιώθει και την ανάγκη να την “εκδικηθεί”. Η κοινωνική θέση είναι μια άυλη “γυναίκα” - βραβείο – κατάκτηση γι'αυτόν που πρέπει να μειώσει την ισχύ της για να κατευνάσει μέσα του το φόβο της πτώσης. Και φυσικά μαζί μ'αυτό να αποκομίζει και την ευχαρίστηση που αρμόζει σε κάποιον που πρέπει να έχει κίνητρο να συνεχίσει να πασχίζει. Τί πιο μεγαλειώδες για έναν τέτοιο κατακτητή από το να διακινδυνεύσει αυτή την σοβαρότατη κατάκτηση με μια γυναίκα άλλου στάτους; Το “άλλο στάτους” προσδίδει ασφάλεια ότι η σχέση οριοθετείται και ταυτόχρονα δίνει την αίσθηση του κινδύνου. Ένας κίνδυνος με ασφάλεια. Σαν να βλέπει κανείς από απόσταση μια πυρηνική έκρηξη. Φοβάται κάπως τη ραδιενέργεια αλλά πείθεται και σαγηνεύεται από το γεγονός πως εκεί κάτω γίνεται μια καταστροφή η οποία δε τον αγγίζει. Εξού και η συναισθηματική απόσταση η οποία εκχωρείται στην απόσταση που υπάρχει μεταξύ των κοινωνικών στάτους. Ένας άνθρωπος που φοβάται να παρουσιάσει την γυναίκα του στους φίλους του γιατί νιώθει πως είναι κατώτερη απ' αυτόν τότε έχει βρεθεί στην ατυχή θέση είτε α) να μην αντέχει την ομότιμη σύντροφο, είτε β) να πασχίζει για το φαίνεσθαι περισσότερο απ'ότι για το είναι. Η γυναίκα που θα “καταλάβει τη διαφορά αυτή” και “θα τη συμμεριστεί” έχει αναλάβει μια σοβαρότατη απόπειρα να βοηθήσει αυτό τον μικρό νάρκισσο να οριμάσει. Συνεπώς έχει ένα μεγαλείο και μια υπομονή συνειδητή ή ασυνείδητη η οποία δεν είναι απαραίτητο ότι θα της αποδοθεί ποτέ... Με λίγα λόγια την πραγματική επιλογή την κάνει η γυναίκα. Και είναι μια επιλογή ανθρωπιστική και όχι ερωτική. Αν όμως φανεί κάτι τέτοιο μες τη σχέση αυτή θα καταρρεύσει. Είναι λοιπόν προτιμότερο και για τους δύο να δίνεται η αίσθηση ότι “πρόκειται για διαφορά στάτους”. Κι όσο κρατήσει... Άλλωστε μια σοβαρότατη εκδραμάτιση αυτής της κατάστασης είναι η εικόνα ενός “μαμάκια που θέλει να επιβεβαιωθεί επειδή γερνάει ως άνδρας μα δε θέλει να εγκαταλείψει την αυτοκρατορική θέση που του προσφέρει η μητέρα του”.

Οι ρόλοι:

Η ικανότητά μας ως άνθρωποι να εναλλάσσουμε με επιτυχία τους ρόλους μας στη ζωή, δηλαδή να πείθουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους μέσα απ'αυτούς,  έχει να κάνει με το πόσο μονώνουμε τα στοιχεία τους μέσα στο κεφάλι μας .όταν τα θεωρούμε ασύμβατα μεταξύ τους. Παράδειγμα: Μπορεί να ασχολούμαι με την ανατομία, πράγμα που ψυχοδυναμικά έχει την αρχή του σε ένα σαδισμό που έχω μέσα μου, τον οποίο πάντρεψα με τον ψυχαναγκασμό που επίσης με διακρίνει και τα μετουσίωσα σε “πάθος για την ανατομία”. Εδώ αποκαλύπτεται η μόνωση: Αυτό μου το πάθος τελείται μέσα σε μια ειδική αίθουσα, με ειδικά γάντια, ειδικό κράνος-γυαλιά και ειδικά εργαλεία. Στη συνέχεια όταν βγαίνω απ' αυτό το ρόλο βάζω όλα τα σύνεργα αυτά σε ειδικές θέσεις biohazard σκουπιδιών, υπεριώδεις κλιβάνους κ.τλ. Μετά πλένω καλά τα χέρια μου με ποβιδώνη και ύστερα πάω να αγγαλιάσω την κόρη μου που είναι έκτη δημοτικού με πατρική στοργή. Μόνωση είναι το τούνελ με τις διαδικασίες που χρειάζεται να τελέσω προκειμένου να περάσω σε κάποιο άλλο από τους ρόλους που έχω στη ζωή μου. Στην κοινωνική ζωή είναι εύκολο να καλυφθούν αυτές οι μονώσεις γιατί δεν είμαστε όλη μέρα με τους φίλους και τους συναδέλφους μας. Στην οικογενειακή ζωή όμως αυτό δυσκολεύει καθώς η εγκύτητα αρχίζει να αποκαλύπτει “τις παράξενες συνήθειες” του καθένα μας. Ο “μεταβατικός χώρος” που χρειαζόμαστε, ή αν το θέλετε “το βεστιάριο” είναι πια μέσα στη σκηνή, δηλαδή την οικογενειακή εστία.  Οι παρακάτω λοιπόν καταστάσεις ίσως απορρέουν απ'αυτή την ειδική συνθήκη ντροπής-μετάβασης όταν αποτελούν συνεχιζόμενη παρατήρηση σε μια κατά τα άλλα δεμένη σχέση.

Φυσικά η απόδοση του παραπόνου είναι από την ανδρική σκοπιά οπότε υπάρχει μια υπόνοια ότι αυτός που “κάνει το παράπονο” δεν δημιουργεί κάποιο πρόβλημα που να οδηγεί στην εν λόγω συμπεριφορά:

10.Να μην κάνει καλό σεξ - να είναι πολύ ψυχρή 

11.Να παραμελεί τον εαυτό της και με ταχρόνια να παχαίνει να ασχημαίνει και να μη φροντίζει να είναι ερωτική

12.Να μη φέρεται ερωτικά να είναι απλά στο ρόλο νοικοκυρα- μητέρα εργαζόμενη και όχι ερωμένη

13.Να μην είναι τρυφερή ποτέ 

14.Να μη μοιάζει στη μάνα του και να τσακώνονται γι αυτό 

boro.gr