Ξένια Καλογεροπούλου: Ο Φέρτης με άφησε για την Τσανακλίδου

Η μεγάλη κυρία του Ελληνικού Θεάτρου, Ξένια Καλογεροπούλου, έδωσε μία εξαιρετικά αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό «ΕΓΩweekly», όπου και δε δίστασε να αναφερθεί στο χωρισμό της με τον Γιάννη Φέρτη, αλλά και στο γεγονός πως δεν έκανε ποτέ δικά της παιδιά.

Σας έχει προδώσει ποτέ κάποιος άνθρωπος στη ζωή σας;

Δεν θυμάμαι κάτι. Το ότι χωρίσαμε με τον Γιάννη (Φέρτη) δεν το θεωρώ προδοσία. Ο άνθρωπος ερωτεύτηκε και έφυγε. Όλα έγιναν καθαρά.

Κλάψατε;

Βεβαίως.

Μήπως ένας λόγος ήταν το ότι δεν μπορούσατε να κάνετε παιδί;

Όχι. Απλώς ερωτεύτηκε την Τάνια. Και μαζί ήμασταν καλά. Αν ερωτεύεται όμως ένας άνθρωπος, ερωτεύεται. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι.

Φοβόσασταν να δημιουργήσετε οικογένεια εξαιτίας του χωρισμού των γονιών σας;

Καθόλου. Απλώς έτυχε τα παιδιά που περίμενα να μην γεννηθούν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ζόρι στη ζωή μου.

Δεν έχετε μιλήσει ποτέ για την προσπάθεια σας να υιοθετήσετε παιδί.

Ο Κωστής είχε ήδη παιδιά. Στο Μητέρα για παράδειγμα, δεν σε δέχονται αν ο ένας από τους δύο είχε παιδιά. Σκέφτηκα όμως ότι από την ώρα που ο Κωστής έχει δύο καταπληκτικά παιδιά, δεν μπορούσα να του φορτώσω ένα με πρόβλημα. Το κατάλαβα εγκαίρως.

Πως είναι να ακολουθείς σπουδαία καλλιτεχνική πορεία την ώρα που στο σπίτι σου σε βασανίζει ένα μεγάλο πρόβλημα;

Σε έναν ρόλο που υποδυόμουν, η ηρωίδα έκλαιγε επειδή είχε μείνει έγκυος ενώ δεν ήταν παντρεμένη. Εγώ τότε είχα κάνει μια από τις αποβολές. Έβγαινα στη σκηνή και έριχνα δάκρυ κορόμηλο επειδή δεν ήμουν έγκυος.

Ρίχνατε το φταίξιμο σε σας;

Δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω ψύχραιμα. Με έπιανε το παράπονο. Αναρωτιόμουν «γιατί αυτή κάνει και εγώ δεν μπορώ;». Όταν πήγαινα στο μαιευτήριο, έβλεπα τις άλλες γυναίκες που έβγαιναν με ένα μωρό στα χέρια, ενώ εγώ έφευγα μόνη. Τι να κάνουμε; Δεν έγινε ούτε με τον Γιάννη ούτε με τον Κωστή.

Οι αποβολές γίνονταν στους πρώτους μήνες ή προλάβαινε να φουσκώσει η κοιλιά σας;

Δεν προλάβαινε και πολύ. Θυμάμαι την πιο τραυματική φορά. Πήγαινα πολύ καλά. Έμενα συνέχεια στο κρεβάτι. Δεν σηκωνόμουν καθόλου και... κλωσούσα. Ένα πρωί ξύπνησα με κλάματα. Πήρα το γιατρό και του το είπα. Ήρθε σπίτι, έβαλε το χέρι στην κοιλιά και μου είπε «Αντί να μεγαλώνει, μίκρυνε. Έχει πεθάνει». Το χειρότερο ήταν αυτό.